Konwencja paryska o ochronie własności przemysłowej została przyjęta 20 marca 1883 r. Traktat stanowił znaczący punkt zwrotny w rozwoju własności intelektualnej, ponieważ był jednym z pierwszych tego typu traktatów dotyczących własności intelektualnej , który obowiązuje blisko 140 lat później.
Jednym z powodów, dla których Konwencja Paryska przetrwała próbę czasu, jest to, że ma ona zastosowanie do szeroko rozumianej ochrony własności intelektualnej, czyli patentów, znaków towarowych, wzorów przemysłowych, wzorów użytkowych, znaków usługowych, nazw handlowych, oznaczeń geograficznych oraz zwalczania nieuczciwej konkurencji.
Innym powodem, dla którego traktat pozostaje ważny, jest fakt, że Konwencja paryska o własności intelektualnej była pierwszym krokiem w kierunku ochrony własności intelektualnej nie tylko w kraju pochodzenia, ale także w innych krajach. Kiedy traktat został początkowo podpisany, tylko jedenaście krajów zgodziło się uczestniczyć w tym przedsięwzięciu. Dziś łatwiej jest zapytać, które kraje nie są częścią traktatu, niż próbować zidentyfikować wszystkich uczestników. Obecnie jako sygnatariusze traktatu zarejestrowanych jest 176 krajów.
Traktat był również pionierem koncepcji praw pierwszeństwa własności intelektualnej. Idea praw pierwszeństwa polega na tym, że posiadacze praw własności intelektualnej mogą ubiegać się o ochronę własności intelektualnej w zakresie znaków towarowych, patentów, wzorów i innych w różnych jurysdykcjach, korzystając z daty pierwotnego wniosku.
Historia konwencji paryskiej
Ważnym postanowieniem zawartym w Konwencji Paryskiej był wymóg, aby jej sygnatariusze „udzielili czasowej ochrony wynalazkom, wzorom użytkowym, wzorom przemysłowym i znakom towarowym, które mogą zostać objęte patentem, w odniesieniu do towarów wystawianych na oficjalnych lub oficjalnie uznanych wystawach międzynarodowych odbywających się na terytorium któregokolwiek z ich”. Przepis ten pochodzi z Wielkiej Wystawy z 1851 roku.
Wielka Wystawa z 1851 roku
Wielka Wystawa w 1851 roku, która odbyła się w Londynie, była dla międzynarodowych wystawców okazją do zaprezentowania prac własnych projektantów i wynalazców. Była to również okazja dla publiczności, aby uczyć się poprzez patrzenie. Nieograniczony dostęp do produktów zagranicznych przed ich przybyciem na nowy rynek wiązał się z ryzykiem piractwa. Taki pogląd doprowadził do szybkiego uchwalenia ustawy o ochronie wynalazków, bez względu na narodowość.
Ochrona pozwoliła na wystawienie nieopatentowanych wynalazków w Wielkiej Brytanii. Jednak trwała tylko rok, co skłoniło krytyków do kwestionowania potrzeby tej tymczasowej formy zabezpieczenia. Wystawcy jednak szeroko korzystali z ochrony podczas Wielkiej Wystawy. Złożono 691 wniosków, na które przyznano 630 świadectw ochronnych.
Duża liczba wydanych certyfikatów przerosła oczekiwania twórców Ustawy o Ochronie Wynalazków. Roczna ochrona oferowana przez ustawę z 1851 r. została przyjęta jako ogólna podstawa dla brytyjskiego prawa patentowego w 1852 r. Tymczasową ochronę o podobnym charakterze przyjęły później również inne narody do wykorzystania podczas ich własnych międzynarodowych wystaw i targów. Na przykład Paryż (1855 i 1857), Londyn (1862) i Wiedeń (1873).
Dlaczego ochrona własności intelektualnej stała się ważna
Po Wielkiej Wystawie, Wystawa Wiedeńska z 1873 r. skłoniła rząd austriacki do uchwalenia austriackiej specjalnej ustawy o ochronie obiektów eksponowanych na Wystawie Powszechnej w Wiedniu, podczas której odbył się Międzynarodowy Kongres Patentowy.
Podczas kongresu kraje uczestniczące zgodziły się, że istniejące prawa patentowe są niewystarczające, zarówno dla wynalazców oraz ich krajów ojczystych, a głównym wnioskiem Kongresu Wiedeńskiego była potrzeba zniesienia dotychczasowych ograniczeń terytorialnych patentów.
Konwencja paryska z 1883 roku
Konwencja paryska przyjęła zasadę traktowania narodowego w odniesieniu do osoby ubiegającej się o ochronę w art. 2 ust. 1 (aktualny tekst przyjęty w 1925 r.):
„Obywatele któregokolwiek z krajów należących do Związku, w zakresie ochrony własności przemysłowej, korzystają we wszystkich innych krajach należących do Związku z przywilejów, jakie ich odpowiednie ustawy przyznają obecnie lub mogą przyznać obywatelom w przyszłości; wszystko bez uszczerbku dla praw wyraźnie przewidzianych w niniejszej Konwencji. W związku z tym będą mieli taką samą ochronę jak ci ostatni i ten sam środek prawny przed jakimkolwiek naruszeniem ich praw, pod warunkiem, że spełnione zostaną warunki i formalności nałożone na obywateli”.
Zastosowanie Konwencji Paryskiej
Konwencja Paryska szeroko obejmuje i chroni patenty, znaki towarowe, wzory przemysłowe, wzory użytkowe, znaki usługowe, nazwy handlowe, oznaczenia geograficzne i ma na celu zapobieganie nieuczciwej konkurencji. Ponadto Konwencja ma zastosowanie do trzech podstawowych kategorii: postrzegania narodowego, praw pierwszeństwa i wspólnych zasad.
Postrzeganie narodowe
Konwencja paryska stanowi, że każdy naród musi traktować wszystkich obywateli państw członkowskich Konwencji jako równych przy udzielaniu ochrony własności intelektualnej (art. 2 i 3 Konwencji Paryskiej). Ponadto obywatele państw trzecich są również uprawnieni do ochrony na mocy konwencji, pod warunkiem, że posiadają zakłady przemysłowe lub handlowe w umawiającym się państwie.
Prawo pierwszeństwa
W odniesieniu do patentów, znaków towarowych i wzorów przemysłowych Konwencja przyznaje prawo ochronne na zasadzie „kto pierwszy ten lepszy” (art. 4 Konwencji Paryskiej). Oznacza to, że pierwsze roszczenie dotyczące własności intelektualnej złożone w państwie członkowskim ma pierwszeństwo przed przyszłymi roszczeniami złożonymi w innych państwach członkowskich. W związku z tym wnioskodawcy mogą ubiegać się o ochronę własności intelektualnej w dowolnym innym państwie członkowskim, korzystając z daty pierwszego zgłoszenia. Przepis obowiązuje jednak tylko w określonym czasie, a dokładnie 12 miesięcy od pierwszego zgłoszenia patentów i wzorów użytkowych oraz 6 miesięcy dla wzorów przemysłowych i znaków towarowych.
Wspólne zasady
Patenty przyznane różnym państwom członkowskim na ten sam wynalazek muszą działać niezależnie. W rzeczywistości przyznanie, unieważnienie lub odrzucenie patentu w jednym kraju nie ma wpływu na status tego patentu w innych krajach. Przepis wymaga również, aby wynalazca był wymieniony w udzielonych patentach.
Wymogi dotyczące rejestracji znaku towarowego nie są regulowane przez Konwencję paryską. Zamiast tego każde państwo członkowskie musi określić własne wytyczne w oparciu o swoje lokalne przepisy. Podobnie zarejestrowane znaki muszą działać niezależnie, bez nadmiernego wpływu innych państw członkowskich. Ponadto kraje członkowskie nie mogą odmówić rejestracji znaku, ponieważ znak nie jest zarejestrowany w kraju pochodzenia.
Rejestracji można jednak odmówić w ściśle określonych przypadkach, na przykład gdy zgłoszenie jest poprzedzone lokalnie istniejącym roszczeniem lub narusza prawa osoby trzeciej.
Krok w dobra stronę
Konwencja paryska sporządzona w 1878 roku dotyczyła nieuczciwej konkurencji na podstawowym poziomie, pozostawiając wiele do samodzielnego określenia przez prawa krajowe. Umowy dwustronne zawarte między krajami, które później stały się państwami członkowskimi Konwencji paryskiej w ostatecznym brzmieniu, nie były już potrzebne, ponieważ Konwencja zapewniała obywatelom państw członkowskich identyczne lub bardziej rozbudowane prawa niż te, które przyznano im wcześniej na mocy umów dwustronnych. System od początku nie był doskonały, stąd wszystkie późniejsze zmiany prawne, jednak był to pierwszy krok, który pomógł twórcom zapewnić ochronę ich dzieł intelektualnych w innych krajach.
Konwencja paryska o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r. została zrewidowana w Brukseli 14 grudnia 1900 r., w Waszyngtonie 2 czerwca 1911 r., w Hadze 6 listopada 1925 r., w Londynie 2 czerwca 1934 r., w Lizbonie 31 października 1958 r. i w Sztokholmie 14 lipca 1967 r. – Akt sztokholmski 14 lipca 1967 roku.
Po zmianach z 1967 depozytariuszem jest Dyrektor Generalny WIPO (art. 21). Spory rozpatruje Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, chyba że strony rozwiążą spór w inny w sposób.
Źródła:
en.wikipedia.org/wiki/Paris_Convention_for_the_Protection_of_Industrial_Property
gaz.wiki/wiki/pl/Paris_Convention_for_the_Protection_of_Industrial_Property
patent.laws.com/the-paris-convention/the-paris-convention
